Sumo to narodowy sport Japonii. Licząca ponad 1300 lat, jest jednym z najbardziej wymagających sportów i jest związany z religią Kraju Wschodzącego Słońca. Chcielibyśmy przybliżyć Wam nieco tę wyjątkową dyscyplinę, abyście mogli poznać jej genezę, zasady.
Początki tego sportu
Sumo ma mistyczne pochodzenie. Mitologia japońska w swoich najwcześniejszych tekstach odnotowuje, jak o losach archipelagu zadecydował mecz sumo pomiędzy dwoma kami, bogami religii Shinto. Zwycięzca pojedynku, bóg, który znokautował swojego rywala z ringu, był tym, który zapoczątkował dynastię Yamato, znaną jako potomkowie prawdziwych władców Japonii. W tym wpisie poznasz ciekawostki o Japonii.
Z tego powodu sport ten zaczęto uprawiać w świątyniach w całej Japonii. Mecze odbywały się ku czci Boga, aby zwalczać burze i poprawiać plony. W okresie Nara, a także w okresie Heian między 710 a 1185 rokiem, sumo przeszło od bycia sportem ściślej związanym z kultem religijnym do bycia częścią widowiska godnego jedynie najwyższej klasy japońskiego społeczeństwa. Z biegiem czasu, szczególnie w okresie Kamakura, sumo zaczęło stanowić część treningu japońskiej armii. Do XVIII wieku sumo stało się sportem zawodowym i zaczęło przypominać sport, w który gra się dzisiaj.
Zasady sumo
Sumo to sport kontaktowy. W nim dwóch wojowników, zwykle dość dużych, nosi tylko mawashi. Zazwyczaj samo mawashi, które wygląda jak przepaska z pasem, jest częścią, której zawodnicy używają do chwytania, aby wytrącić przeciwnika z równowagi.
Zasady tego sportu są bardzo proste. Celem jest wypchnięcie przeciwnika poza ring lub doprowadzenie do tego, by jego ciało dotknęło ziemi. Ring nazywa się dohyo, a do zwycięstwa używa się różnych technik. W regulaminie znalazł się jednak zakaz stosowania nieuczciwych technik, takich jak ciągnięcie za włosy czy uszkadzanie oczu przeciwnika.
Ponadto całej walce towarzyszy nie tylko ubiór uczestników, ale także powaga obecnych, ubiór sędziów i reszta obrzędów dopełniających ceremonię. Podobnie jak w przypadku innych sztuk walki, walka rozpoczyna się serdecznym skinieniem głowy.
Po salwie obaj walczący wykonują tzw. shiko, które polega na podniesieniu nogi i gwałtownym upuszczeniu jej na ziemię. Ten prosty gest otrzymuje znaczenie wartości kulturowej jako sposób odpędzania złych duchów.
Na koniec każdy zapaśnik wrzuca garść soli do dohyo, aby zakończyć rytualne oczyszczenie ringu. Walka kończy się zazwyczaj w ciągu kilku sekund, choć nierzadko zdarza się, że niektóre walki trwają kilka minut.
